De Aafia die ik zag

[www.al-istiqamah.com]

"Ik wil dat jullie te weten komen over de zorg en toewijding die deze vrouw had voor de Islaam zoals beschreven door degenen die haar kenden- een toewijding die tot uiting kwam door middel van daden die erg simpel en gemakkelijk waren, hoewel ze zelden uitgevoerd worden door degenen die in staat zijn."

"Zij is een hoog gevaar voor veiligheid."

- Christopher LaVigne, assistant US attorney, op 11 augustus, toen hij een rechter probeerde te overtuigen om een doktersbezoek voor Aafia te voorkomen vanwege haar schietwond.

Gedurende de tijd van de Profeet (sallAllahu 'alaihie wa sallam) waren degenen die de Islaam betreden van twee soorten: degenen die in hun land verbleven met de algemene bevolking en de basis fundamenten van hun geloof praktiseerden en degenen die de migratie verrichtten en de profeet in zijn expedities vergezelden. Er zijn Ahaadieth die aantonen dat de Profeet deze beide groepen verschillend behandelde vanwege hun verschil in status. Muslim en at-Tirmidhi overleveren bijvoorbeeld dat wanneer een leider voor een veldslag werd aangewezen, hij hem wees op de manier waarop hij dient te handelen met diegenen van de vijanden die moslim werden, zeggende: "...nodig hen uit te migreren vanuit hun landen naar het land van de Muhajirin, en stel hen op de hoogte dat indien zij dit doen, zij alle privileges en verplichtingen van de Muhajirin zullen hebben. Als zij weigeren te migreren, zeg hen dat zij de status van de bedoeïenen zullen hebben, en onderwerpen zullen worden aan de bevelen van Allah als de rest van de gelovigen..." Dit onderscheid was simpelweg van één groep die besloot om bepaalde verantwoordelijkheden op zijn schouders te nemen in tegenstelling tot de andere wier weigering van handelen hen beperkte tot een zeer individueel en lokaal praktiseren van de Islaam. Eigenlijk kan men zeggen dat de Profeet het praktiseren van de Islaam toen in twee typen ondersheidde: de religie van de Muhajirin (Din al-Muhajirin, wiens aanhangers de verantwoordelijk op hun schouders hadden genomen van het steunen en geven van overwinning aan de Islaam), en de religie van de bedoeïnen (Din al- A'rab, wiens aanhangers niet verder gingen dan de basis).

Hoewel dit een uitbeelding van een situatie is die meer dan duizend jaar geleden bestond, is het een eeuwig patroon namelijk dat moslims onder deze niveau's zullen worden onderscheiden in elke eeuw en plaats. Kortom, men kan dit onderscheid opmerken onder de praktiserende moslims van het oosten en het westen. De Din al- A'rab van het verleden kan vergeleken worden met de Islaam dat tot de vijf pillaren beperkt is, eten van zabihah en het schoon houden van de lokale moskee. Beschouwende het feit hoe moeilijk het is om zulke moslims tegen te komen in het westen, kun je je voorstellen hoeveel vreugde er komt tot het oog en hart om diegenen te zien die een stap verder gaan en het niveau bereiken van Din al-Muhajirin- wier bekommering om de gehele Ummah hen drijft om op te staan en actieve werkers voor de Islaam te worden, om elk minuut aan Allah toe te wijden, en ongeacht de andere verantwoordelijkheden van hun drukke levens, blijft hun hart kloppen met de rest van de moslims- dit alles met hun hoofd opgeheven zonder enige aandacht te besteden aan degenen om hen heen die eten en leven als vee, zoals het was gezegd:
هكذا الاحرار في دنيا العبيد
"Zo zijn degenen die vrij zijn in een wereld van de geknechten."

De laatste tijd spreekt de gehele wereld over één zo'n persoon- een kort, dun collége student, echtgenote en moeder van drie kleine kinderen. Haar naam is Aafia Siddiqui.

Ik wil dat jij tot het verhaal van deze vrouw wordt getrokken en ook begrijpt waarom ik ernaar getrokken was. Ik wil dat jij te weten komt over de zorg en toewijding die deze vrouw had voor de Islaam zoals beschreven door degenen die haar kenden- een toewijding die tot uiting kwam door middel van daden die erg simpel en gemakkelijk waren, hoewel ze zelden uitgevoerd worden door degenen die in staat zijn."

Degenen die Aafia kenden herinneren zich dat Aafia een heel klein, stil, vriendelijk en verlegen vrouw was die haast niet opgemerkt werd in een bijeenkomst. Zij voegen er echter aan toe dat wanneer nodig, zij zei wat moest worden gezegd. Zij gaf eens een toespraak tijdens een oproep voor hulp voor de bosnische weeskinderen in een lokale moskee waar zij de mannen in het publiek begon te bekritiseren voor het niet opstaan om te doen wat zij aan het doen was. Ze zei: "Waar zijn de mannen? Waarom moet ik degene zijn die hier staat en dit werk doet?" En ze had gelijk, want ze was een moeder, een vrouw en een student in een gemeenschap vol met broeders die niets te tonen hadden wanneer het aankwam om islamitisch werk.

Toen ze een student op MIT was, begon ze met het organiseren van campagnes om kopies van de Qur'an en ander islamitisch literatuur te leveren aan de moslims in de lokale gevangenissen. Ze liet ze in dozen bezorgen bij een lokale moskee, vervolgens verscheen ze in de moskee en droeg de zware dozen helemaal zelf naar beneden op hele steile trappen. Subhan Allah, zie de Qadar van Allah: deze vrouw die zoveel tijd en energie besteedde om moslimgevangenen te helpen is nu zelf een gevangene (Ik vraag Allah haar te bevrijden)!

Haar toewijding aan de Islaam werd ook heel duidelijk op campus. Een artikel uit 2004 uit Boston Magazine vermeldt dat: "...ze schreef drie handleidingen voor leden die anderen over de Islaam wilden leren. Op de website van de groep legde Siddiqui uit hoe een "da'wah table" te beheren, een informatief kraampje tijdens schoolevenementen om anderen over de Islaam te leren en mensen over te halen de Islaam te omarmen." Het artikel gaat verder met het vermelden dat zij in de handleiding schreef: "Stel je voor onze nederige maar oprechte da'wah inspanning veranderend in een grootse da'wah beweging in dit land! Stel je voor! En wij, ontvangende de beloning van iedereen die de Islaam accepteert door deze beweging, gedurende jaren. Denk en plan groot. Moge Allah deze kracht en oprechtheid aan ons schenken opdat onze nederige inspanning voortduurt en uitbreidt totdat amerika een moslimland wordt."

Allahu Akbar....zie deze himmah (zorg)...zie deze prijzenswaardige aspiraties en doelen! Als mannen dienen wij ons te schamen om zulke lessen van een zuster te leren.

Ze was het gewend om elke week op een zondag de moslimkinderen les te geven in de lokale moskee. Een zuster vertelde mij ook dat zij elke week een kleine groep van bekeerde moslims bezocht om hen de fundamenten van de Islaam te leren. Één van de zusters die haar lessen bezocht beschrijft Aafia als "niet willende om door iemand opgemerkt te worden, of iemands vriendin te zijn. Ze kwam hier slechts om ons te leren over Allah, en engels was niet eens haar eerste taal!"

Een andere zuster die ook les kreeg van haar beschrijft: "Ze deelde met ons dat we nooit excusen moeten verzinnen voor wie wij zijn. Ze zei: "Amerikanen hebben geen respect voor mensen die zwak zijn. Amerikanen zullen ons respecteren als wij opstaan en sterk zijn."
Allahu Akbar...O Allah, bevrijd deze vrouw!

Maar Aafia's grootste passie was het helpen van onderdrukte moslims over de gehele wereld. Toen oorlog uitbrak in Bosnië, zat zij niet achteruit en keek toe met één knie over de ander. Maar zij greep onmiddelijk naar de middelen die in haar bereik waren om een verschil te maken. Zij zat niet in een droomwereld denkende aan hoe zeer zij wensde daar heen te gaan om te helpen met liefdadigheid. Zij stond op en deed wat zij moest: zij sprak met mensen om bewustzijn te creëeren, ze vroeg om donaties, ze verzendde e-mails, ze gaf slide-show presentaties- wat ik wil zeggen is dat Aafia toonde dat er altijd wel iets is waarmee we onze broeders en zusters kunnen helpen, waarvan het minste een gesproken woord is om bewustzijn te creëeren bij mensen die niet op de hoogte zijn. Terug zitten en niets doen is nooit een optie. Zij gaf eens een toespraak in een lokale moskee om donaties te verzamelen voor de bosnische weeskinderen, en toen het publiek daar gewoon zat naar haar te kijken, vroeg ze: "Hoeveel mensen in deze kamer bezitten meer dan één paar schoenen?" Toen de helft van de kamer zijn hand ophief, zei ze: "Doneer ze dan voor deze bosniërs die een brute winter tegemoet zullen gaan!" Zij was zo effectief in haar pleidooi dat zelfs de imaam zijn schoenen uittrok en hen doneerde!

Er is veel meer te zeggen over hoe passievol deze zuster voor de Islaam was. Het bovenstaande geeft je echter een idee van hoe zij was en hopelijk dient het als een inspiratie voor eerst broeders dan zusters om actief te worden in het dienen van de Islaam door de middelen die aanwezig zijn. Onthoud dat zij dit alles deed terwijl zij een moeder en PhD student was, en de meesten van ons doen veel minder ondanks het hebben van veel meer vrije tijd.

Dus met dit beeld van Aafia in mijn gedachten, schrok ik door wat ik zag wanneer zij in de rechtzaal werd gebracht voor wat haar bail hearing moest zijn. De deur aan de linkerkant van de rechtzaal werd langzaam geopend om een zwakke uitgeputte vrouw te openbaren die nauwelijks haar eigen hoofd rechtop kon houden in een bleek blauw rolstoel. Ze was gekleed in een Guantanamo-stijl oranje gevangenisuniform en haar zwakke hoofd was gewikkeld in een witte hijaab die naar beneden was getrokken om haar botdunne armen te bedekken (het uniform heeft korte mouwen). Haar advocaten gingen snel om haar heen zitten en de horing begon. De hoofdvervolger assistant US attorney Christopher LaVigne liep binnen met een groep van drie of vier FBI agenten, waaronder één vrouw die pakistaans leek (لعنة الله عليهم). De verdediging begon met de aankondiging dat de bail hearing uitgesteld zou worden vanwege Aafia's medische conditie. Aafia's advocaten redeneerden dat het geen zin had als zij "out on bail" was wanneer ze dood naderde. Dus zij eisten dat haar een doktersbezoek wordt toegestaan vóór iets anders. LaVigne stond op en maakte bezwaar door te zeggen dat Aafia een "risk to the security of the Unites States" was. De rechter leek dat niet aan te nemen, en de vervolger ging verder te argumenteren door te zeggen dat: "this is a woman who attempted to blast her way out of captivity." Zodra dit was gezegd, keek ik en zag dat Aafia haar hoofd schudde met wanhoop en bedroefdheid, alsof ze voelde dat de hele wereld tegen haar was. Trouwens, Aafia was zo klein en zwak dat ik haar nauwelijks kon zien van achter de rolstoel. Het enige wat ik kon zien was haar hoofd ineengestort naar links en gewikkeld in hijaab en haar rechterarm die eruit stak.

Ik kreeg een beter begrip van waarom zij zo bedroefd en wanhopig was toen haar advocaat de details van haar conditie begon op te sommen:
* Zij heeft hersenbeschadiging sinds haar tijd in US custody.
* Één van haar nieren was verwijderd terwijl zij in US custody was.
* Zij is niet in staat haar voedsel te verteren omdat een deel van haar darm verwijderd is tijdens een operatie in US custody.
* Zij heeft lagen en lagen van vastgenaaide huid van de operatie van de schietwond.
* Ze heeft een groot chirurgisch litteken vanaf haar borst totaan haar torso.

Ondanks dit alles is zij niet één keer bezocht gedurende haar opsluiting in de VS, terwijl zij een voortdurende intense pijn in haar buik heeft als gevolg van haar sloppy operatie in Afghanistan- een pijn waarvoor zij niks anders kreeg dan Ibuprofen!

Ondanks dit alles had de vervolger toch het lef en schaamteloosheid om te proberen te voorkomen dat zij door een dokter wordt bezocht. Toen hij door de rechter onder druk werd gezet door de vraag waarom Aafia al die tijd in een NYC gevangenis zat zonder de fundamentele medische zorg, stotterde hij en zei dat het een "ingewikkelde situatie" was, en probeerde ervan af te komen door te zeggen dat "het was haar besluit omdat zij weigerde gezien te worden door een mannelijke arts." Zodra hij dit laatse stukje zei, zag ik Aafia's dunne arm ophoog schieten en naar achteren en voren schudden naar de rechter (om daarmee te zeggen "Nee! Hij liegt!"). Ik voelde zo met haar mee, zij was natuurlijk gefrustreerd vanwege de leugens die voor haar eigen ogen werden verspreid. Haar advocaat legde toen zijn hand op haar arm om haar te kalmeren.

Toen de horing voorbij was, kwam een verklaring van een geleerde in mijn gedachten, en dat is waar Ibn al-Qayyim zei dat een persoon stijgt in zijn nabijheid bij Allah totdat: "...er slechts één obstakel overblijft voor welk zijn vijand hem roept, en dit is een obstakel die hij moet ondergaan. Als iemand gered zou worden van dit obstakel, dan zouden het de Boodschappers en de Profeten van Allah en de meest nobele van Zijn Schepping zijn. Dit is de obstakel van Shaitaan, die zijn troepen loslaat op de gelovige met verschillende typen van schade: door middel van de hand, de tong en het hart. Dit gebeurt in overeenstemming met de mate van goedheid die bestaat in de gelovige. Dus, hoe hoger hij is in rang, des te meer laat de vijand zijn troepen op hem los en helpt hen tegen hem, en overweldigt hem met zijn volgelingen en bondgenoten op verschillende manieren. Er is geen weg om deze obstakel heen, omdat hoe standvastiger hij is in het oproepen tot Allah en vervullen van Zijn geboden, des te meer de vijand zich voorneemt om hem te misleiden met domme mensen. Dus in feite heeft hij zijn pantser aangetrokken tegen dit obstakel, en heeft hij het op zich genomen om de vijand te confronteren omwille van de zaak van Allah en Zijn Naam, en zijn aanbidding terwijl hij dit doet is de aanbidding van de beste van de aanbidders."

En dit was absoluut duidelijk die dag kijkende naar de scene in de rechtzaal. Ondanks Aafia's fysieke zwakte, was er een bepaalde 'izzah (eer) en kracht die ik de hele tijd vanuit haar voelde komen. Ze schudde krachtig haar hand richting de rechter wanneer de vervolger loog, hoe graag zij haar hijaab aanhad bovenop haar gevangeniskleding ondaks de afgrijselijke omstandigheden waarin de hijaab het laatste is waar de meesten aan denken, de grote aantallen FBI agenten, US Marshals, verslaggevers, officiëlen enz., die allemaal in dat kleine kamertje volgestopt waren om te kijken naar deze kleine, zwakke, stille, vrouwelijke "veiligheidsgevaar"- alles duidde op de conclusie dat het enige waar al deze mensen bang voor waren, de kracht van deze zusters imaan was.

Dit is de situatie van onze geliefde zuster, een moslimvrouw in gevangenschap...
Wat kan ik zeggen...?

Ik zal niet afsluiten met het noemen van de verplichting om te helpen in het bevrijden van moslimgevangenen. Ik zal niet vermelden hoe al-Mu'tasim een gehele stad met de grond gelijk maakte om één enkele moslimvrouw te redden. Ik zal niet teruggaan naar de dagen van Salah ad-Din of 'Umar bin 'Abd al 'Aziz, die tienduizende moslimgevangenen redde. Want wat zelfs droeviger is dan wat met Aafia Siddiqui gebeurt is hoe weinig de moslims zijn die het kon schelen om te verschijnen op de horing in een stad met ruim een half miljoen moslims en dat geen enkele moslimorganisatie in de Verenigde Staten niet eens één woord in haar verdediging heeft uitgesproken. Zoals ibn Qayyim zei: "Als ghayrah het hart van een persoon verlaat, zal zijn geloof het volgen."

In een tijd waarin de meesten van ons de Din al A'rab volgen, lijkt het alsof de beste persoon die ons een les kan leren over hoe Aafia te helpen, Aafia zelf is.
و الله المستعان